Er is een tweet die zo nu en dan de ronde doet en zegt: “Gequeerbaited worden door Marvel is als verliezen bij schaken van een hond.” Het is een verwijzing naar het Marvel Cinematic Universe geschiedenis van alleen maar zinspelen op vreemde karakters en het idee dat we inmiddels beter zouden moeten weten dan meer te verwachten. Het beschrijft ook mijn gevoelens ten aanzien van het verwachten van transvertegenwoordiging in blockbuster-games. Dragon Age: de Veilguard’s benadering van transgenderpersonages voelt als een stap voorwaarts, maar alleen al het feit dat dit het geval is, onderstreept hoe laag de lat ligt.
Die van de Veilguard De opties voor het spelen van de hoofdpersoon, Rook, als transpersonage beginnen op het creatiescherm. Er zijn geen ‘mannelijke’ of ‘vrouwelijke’ lichaamstypes. Ongeacht het uiterlijk van je personage, kies je hun genderidentiteit en voornaamwoorden afzonderlijk, hoewel ik nergens in het spel heb gezien waar jouw keuze voor genderidentiteit daadwerkelijk een rol speelt. Anders is de enige knipoog naar trans-identiteit het vermogen om littekens van topchirurgie aan je karakter toe te voegen.
Het enige wat ik hierover kan zeggen is dat het prima is. Dit zijn eerlijk gezegd allemaal opties die op dit punt standaard zouden moeten zijn bij karaktermakers. Ik zie ze liever wel dan niet, maar het zorgt er niet voor dat ik me meer gezien voel als transpersoon.
De Sluierwacht onthult langzaam zijn eigenlijk interessante kijk op trans-personages kort nadat het spel serieus begint. In een vroege scène pakt Rook hun bezittingen uit, inclusief een spiegel die ze hebben gekregen van het terugkerende personage Varric. Als je de spiegel tevoorschijn haalt, kies je uit een menu met opties, met enkele keuzes die Rook als trans bepalen.
De opname van deze optiesets De Sluierwacht afgezien van andere games, hoewel ik opnieuw zou willen betogen dat het kunnen maken van een canoniek transpersonage het absolute minimum zou moeten zijn voor een rollenspel. Wat De Sluierwacht Het klopt niet alleen dat deze scène bestaat, maar ook dat deze ruimte maakt voor verschillende transervaringen. Je kunt dialoogopties kiezen die verschillende gevoelens benadrukken die je Rook kan hebben over zijn transitie, van de worsteling met je beeld in de spiegel dat niet overeenkomt met je idee van jezelf, tot de vreugde om te weten dat je hebt gevochten om je echte zelf te vinden.
De Sluierwacht‘s omgang met transkarakters slaagt vooral dankzij de kracht van het schrijven.
BioWare
“Het duurde een tijdje voordat ik erachter kwam waarom het gezicht dat terugstaarde vanuit de spiegel verkeerd aanvoelde”, zei mijn Rook toen ik de laatste optie koos. “Maar toen ik eenmaal eerlijk tegen mezelf kon zijn, was het een opluchting om erachter te komen dat ik transgender ben. En het is de moeite waard om vandaag in de spiegel te kijken en de vrouw te zien naar wie ik terugsta.”
Zonder overdrijving is dit het beste dat ik ooit heb gevoeld dat mijn eigen transitie-ervaringen naar mij werden weerspiegeld in een blockbuster-game. Het helpt zelfs om te weten dat er andere versies van die scène bestaan, en dat blijft zo De Sluierwacht van te impliceren dat elke transpersoon gender op dezelfde manier ervaart.
Er zijn andere momenten waarop je naar je trans-identiteit kunt verwijzen, hoewel weinigen zo impactvol voelen als deze eerste keuze. Waar ze wel belangrijk worden, is de omgang met Taash, het enige andere lid van de transpartij in de game. Elk personage heeft een reeks persoonlijke zoektochten, waarbij Taash zich richt op het ontdekken en begrijpen van hun eigen niet-binaire identiteit.
De status van Taash als het enige transgenderkarakter van de partij compliceert de vreemde thema’s van het spel.
BioWare
De scène waarin Taash beseft dat ze niet-binair zijn, is een ander hoogtepunt De Sluierwacht‘s transrepresentatie. De openbaring van Taash komt schijnbaar uit het niets. Ze praten met een ander partijlid over hoe hun moeder hen altijd jurken probeerde te laten dragen. Taash (die bij de geboorte een vrouw kreeg toegewezen) herinnert zich dat ze het leuk vond toen hun moeder zei dat ze zich niet als een vrouw gedroegen.
Een minder zelfverzekerd spel had het drama van de scène kunnen uitspelen en er een emotionele, tranende aangelegenheid van kunnen maken. In plaats daarvan is er een aanpak nodig die past bij het onbezonnen, onverstoorbare karakter van Taash en weerspiegelt de manier waarop voor veel transgenders de grootste onthullingen over je identiteit kunnen voortkomen uit onschuldige gesprekken met vrienden. Taash probeert zelfs het gesprek af te leiden door te zeggen: ‘Dit is stom. Vergeet dat ik iets heb gezegd”, gebarend naar een van de vele manieren waarop pas uit de kast gekomen transgenders zich kunnen afkeren van enge waarheden over onszelf.
Als je ervoor kiest je in te leven in Taash, is de reactie van Rook ook hier uitstekend. Rook herinnert zich dat hij dacht dat iedereen zich net zo in conflict zou moeten voelen over zijn geslacht als zij dat deden, en benadrukt dat de keuze om hun transidentiteit te omarmen ging over het kiezen van hun eigen geluk. De scène biedt ook meerdere opties om hun overgang te beschrijven, wat de manier weerspiegelt waarop sommigen van ons meer moeite hebben met uit de kast komen dan anderen.
Blockbuster-games zijn niet de plek om te zoeken naar een goede queer-representatie, maar we mogen er toch meer van verwachten.
BioWare
Het feit dat gesprekken met Taash de plek zijn waar de meeste van je opties om over gender te praten ontstaan, voelt zowel reëel als onbedoeld grappig. De meeste transgenderspelers kunnen zich waarschijnlijk voorstellen hoe gesprekken over gender met de enige andere transgender in de kamer betekenisvol aanvoelen, terwijl cisgenderpersonages Rook bijna negeren als het gaat om hun genderidentiteit. Maar die realiteit onderstreept ook de scheuren in de samenleving De Sluierwacht‘s transrepresentatie.
Het verhaal van Taash gaat helemaal over hun geslacht en de coming-out voor hun moeder. Het coming-outverhaal is het meest voorkomende verhaal dat we hebben over transgenders, waarschijnlijk omdat het inherent dramatisch is, waardoor het voor een cisgenderpubliek gemakkelijker te begrijpen is en er zich in kan inleven. Er is niets mis met hoe De Sluierwacht vertelt het verhaal, maar het feit dat het voor dergelijk laaghangend fruit kiest, zegt wel iets over de ambities voor zijn transkarakters. Door de meeste opties van Rook om genderidentiteit te bespreken binnen de grenzen van Taash’s verhaal te houden, voelt het ook alsof het spel zijn gendergevoelens in één hoek samenbrengt, in plaats van dat ze in elk aspect van Rook’s verhaal worden meegenomen, zoals ze zouden hebben gedaan in een meer authentieke trans-uitbeelding. .
Waar De Sluierwacht‘s transrepresentatie slaagt wel in zijn slimme schrijfstijl. Rook niet altijd voel je als een volledig geactualiseerd transgenderpersonage, maar als de game wil praten over hun transgenderschap, doet het dat goed. We moeten grote videogamestudio’s blijven oproepen om het beter te doen door transspelers en naar te kijken De Sluierwacht‘s benadering is het minste dat we bereid zijn te accepteren, in plaats van het hoogste waar we op kunnen hopen. Maar in de tussentijd kun je beter naar de indiesite Itch.io gaan om rare spelletjes van en voor transgenders te spelen dan je tijd te besteden aan het proberen een hond te verslaan met schaken.
