Scot krijgt droombaan als vuurtorenwachter op een afgelegen Australisch eiland

Een Schotse man heeft zijn ‘droombaan’ als vuurtorenwachter op een afgelegen Australisch eiland gevonden.

Sandy Duthie, 42, greep deze kans toen de vorige vuurtorenwachter besloot na 25 jaar met pensioen te gaan op Gabo Island, voor de kust van Victoria.

Sandy, uit Aberdeenshire, bezocht vijf jaar geleden samen met zijn partner Australië en is nooit meer weggegaan. Toen hij naar het kleine vuurtoreneiland ging, besefte hij dat hij op een dag graag deel wilde uitmaken van de geschiedenis ervan.

Door de baan als vuurtorenwachter en eilandbeheerder te bemachtigen, brengt hij daar nu zes maanden van het jaar door – een maand op en een maand vrij – met een kolonie pinguïns als gezelschap.

Sandy komt uit Kirkton of Durris, vlakbij Banchory.

Hij studeerde ecologie aan de Universiteit van Aberdeen voordat hij boomverzorger werd.

Hij bezocht Mallacoota in 2019 met zijn partner Brodie Gaudion met een aanvankelijk vakantievisum van drie maanden om haar familie voor de eerste keer te ontmoeten, en bleef uiteindelijk.

Hij ging twee jaar geleden voor het eerst naar Gabo Island en droomde ervan uiteindelijk de verzorger ervan te worden.

De Gabo-vuurtoren zelf werd meer dan 160 jaar geleden gebouwd.

Voormalig keeper Leo op den Brouw, 70, bracht de afgelopen 25 jaar elke tweede maand alleen door op het eiland.

Toen hij eerder dit jaar besloot terug te keren naar het gezinsleven op het vasteland, bleef de post open, en Sandy kreeg de baan bij overheidsorganisatie Parks Victoria.

Hij en een andere keeper – die er inmiddels al zestien jaar werkt – delen de maand-op- en maandafloop.

Sandy en zijn enorme baard – die hij al jaren cultiveert en waarvan hij denkt dat hij heeft geholpen tijdens het sollicitatiegesprek – zijn in maart begonnen aan zijn nieuwe baan.

Hij reist van en naar het eiland via een kleine bootcharter.

Het duurt ongeveer 30 minuten als het weer het toelaat – de omstandigheden zijn vaak schokkerig – en er zijn vaak walvissen in de buurt.

Sandy’s eerste ervaring met Gabo Island kwam toen hij er twee weken was om onkruidbestrijdingswerk te doen.

“Het voelde meteen als thuis, het voelde heel erg als het noordoosten van Schotland”, legde hij uit.

“Het gebladerte – het is behoorlijk ruig – en het graniet is anders dan enig ander deel van Australië dat ik heb gezien. Ik werd meteen verliefd op de plek.

“Ik vroeg toen aan de conciërge hoe hij aan zijn baan kwam en hij vertelde me dat het gewoon geluk was op de juiste plaats en op het juiste moment. En sindsdien ging hij met pensioen en heb ik op de baan gesolliciteerd – op de juiste plaats, op het juiste moment.

“De baan komt niet vaak voor.”

Hij beschreef het eiland Gabo als klein, maar met ‘verbazingwekkende’ dieren in het wild.

“We hebben kleine pinguïns – een grote kolonie”, zei hij.

“We hebben walvissen, zeearenden en zeehonden. Er passeren momenteel voortdurend walvissen.

“Ik heb er vandaag zo’n vijftien tot zestien gezien. Soms zijn het er dertig tot veertig per dag.”

Sandy zei dat het werk zelf meer een manier van leven is.

“Je moet echt het ritme volgen van wat je moet doen en niet te veel verwachtingen of plannen koesteren, want Gabo Island heeft een manier om alle plannen die je hebt om te draaien.

“Je moet problemen kunnen oplossen. Ons takenpakket loopt van het elke zes uur observeren van het weer tot het schoonmaken van de openbare toiletten, het schilderen van alles – we hebben een luchtvochtigheid van 80% met zoute lucht, dus alles roest en corrodeert en er moet allemaal voor gezorgd worden .

‘Er moet veel onderhoud aan het huis worden gedaan.

“Je moet gewoon het onverwachte verwachten.”

Hij zei dat de baan ideaal voor hem was, maar dat er ook uitdagingen mee gepaard gingen.

‘Er is genoeg verschil om je geest de hele tijd bezig te houden,’ zei Sandy.

“Ik geniet heel erg van mijn eigen gezelschap. Ik geniet ook van het gezelschap van anderen. Mijn partner komt op bezoek.

“Begrijp me niet verkeerd, er zijn dagen waarop het soms op een gevangenis lijkt.

“De vorige conciërge omschreef het als Alcatraz de rots. Je kunt niet weg, ga naar familie-evenementen als je hier bent. Soms zitten we hier dagenlang vast vanwege het weer.

“Maar tegelijkertijd kun je in principe je eigen script van de dag schrijven en je taken uitvoeren.

“Het kan moeilijk zijn als het telefoonsignaal wegvalt, maar er is niet veel dat ik mis..

Hij zei dat de voorraden zouden kunnen opraken als er geen boot zou komen.

“Maar de andere kant is dat wanneer ik terugkom op het vasteland, ik heb ontdekt dat ik super voorzichtig moet zijn als ik me in een menigte mensen bevind.

“Als je hier al weken alleen bent en geen ander gezicht hebt gezien, is het behoorlijk intimiderend om naar de kroeg te gaan of naar een evenement te gaan.”

Hij heeft ook ontdekt dat er andere Schotse connecties waren met Gabo Island.

“Het roze graniet op Gabo is erg hard vergeleken met ander Australisch graniet”, legt Sandy uit.

“Documenten die ik heb gevonden suggereren dat de persoon die verantwoordelijk was voor de bouw van de vuurtoren in 1859 feitelijk Schotse steenhouwers zocht, in het bijzonder degenen die aan de vuurtorens van Aberdeen en Peterhead hadden gewerkt, omdat ze gewend waren met zulk hard materiaal te werken.

‘Helaas weten we niet veel meer over wie de vuurtoren heeft gebouwd.

‘Er is een boek over alle verzorgers die sinds 1859 op het eiland zijn geweest, en veel van hen zijn Schots – mensen uit de Highlands and Islands, Perth, Edinburgh, Glasgow en ook uit het noordoosten.

‘De Schotse connectie hier is echt ongelooflijk.

“Het is 100% een droombaan. Voor mij is het perfect.”